30/7/1387

تورج امینی

 

تأملی کوتاه بر مقاله ای مندرج در روزنامه کیهان  - 2

این از داستان روشنفکری ایرانی. اما حالا ببینیم که داعیه یک دین وحیانی چیست و این دو چقدر می توانند با هم نسبت پیدا کنند؟ دین ، خود را ضامن سعادت دنیوی و اخروی بشر می داند. پیامبران الهی مردمان را به خویش می خوانند و برای آنان "روش زندگی" تعیین می کنند و هر کس که بر خلاف چنان روشی زندگی نمود ، ایشان را مغبون می نامند و در آن جهان ، مخالفان خود را دچار یوم الحسرة می نمایند. دین فیاض است و تمامی مردمان از فقیر و غنی ، عاقل و جاهل ، پادشاه و رعیت ، دانشمند و بی سواد و .... باید مستفیض از افاضات دین گردند و استثنایی در بین آحاد یک جامعه دینی نیست. پیامبر مراد است و همه مرید. در فرهنگ دینی ، محاجه با پیامبران معنا ندارد ، آنان هر چه گفته اند درست است و هر چه کرده اند ، درست. ملاک و معیار صحت و حقیقت ، در زمان زندگی پیامبران ، نفس خودشان و پس از صعودشان به عالم بقا ، کلامی است که آنان از قول خداوند آورده و در اختیار مردمان گذاشته اند.

30/7/1387

تورج امینی

تأملی کوتاه بر مقاله ای مندرج در روزنامه کیهان - 1

در تاریخ 10/6/1387 در روزنامه کیهان و در صفحه دریچه ، مقاله ای به قلم آقای مهدی نائینی تحت عنوان "تشکیلات بهاییت و روشنفکری ایران" منتشر شد. از آن جا که در طی مقاله ایشان ، نامی از من رفته بود و به نظر آمد که آقای نائینی متوجه نگاه من به ماجرای روشنفکری در ایران نشده اند ، لازم دیدم هم برای توضیح عقیده خود و هم برای رفع سوء تفاهم ایشان ، بخشی از مقاله مذکور را نقد کنم.

رد ادّعاى میسن ریمى 4

 

   على نخجوانى

ادّعاى پنجم

چون حضرت ولى امرالله فرزندى از خود باقى نگذاشتند، ادّعا ميشودكه ميسن ريمى را به "شجره مقدّسه" پيوند زده اند. بيان ذيل از حضرت عبد البهاء براى صحت اين مدعا بكار برده شده است: "ملاحظه بفرمائيد باغبان الهى شاخه خشک و ضعيف آن درخت خوب را قطع مى كند و شاخه اى از يک درخت ديگر پيوند ميزند" [1]

 

پاسخ به اين ادّعاء

همانطور كه قبلا ذكر كرديم، وارث حضرت شوقى افندى بايد از" سلاله مقدسه" باشد، لكن بايد متوجه باشيم كه تنها "غصن" بودن يک فرد به او به خودی خود حق ولى امر شدن را نميدهد تا چه رسد به اينكه او خود را به اين مقام معرفى نمايد.

یادداشتی چند در رد ادّعاى میسن ریمى 3

 

   على نخجوانى       

ادّعاى دوم

  ميسن ريمى اظهار ميدارد كه سروری که حضرت ولى امر الله در تلگراف 9 ژانويه 1951 بمناسبت تشكيل شوراى بين المللى ابراز نمودند نشان دهنده اهميتى است كه حضرت ولى امرالله به رئيس آن شورا ميدادند.

متن بيان مبارك كه اساس اين ادّعاء ميباشد چنين است:

"با قلبى شاکر و مسرور تشكيل شوراى بين المللى را كه پس از مدتها انتظار بوجود مى آيد تهنيت ميگويم.  اين تأسيس را تاریخ به منزله بزرگترين رویداد عهد دوم عصر تكوين دور بهائى خواهد ستود.

رد ادّعاى میسن ریمى 2

علی نخجوانى

یاد آورى تاریخى

میسن ریمى آرشیتكت آمریكائى که در سال 1951 توسط حضرت ولى محبوب امر الله بسمت ایادى امر الله منصوب شد هنگام طرح ادّعای خود 86 ساله بود. درهمان سال حضرت ولى امرالله تصمیم به تشکیل یک شوراى بین المللى گرفتند. در سال 1952 آنرا توسعه داده و در سال 1955 تكمیل نمودند. حضرت ولی امرالله اعضاء این شورا را به ترتیب زیر منصوب و اعلان فرمودند:

بررسی ادعاهای میسن ریمی 2 کاویان صادق زاده میلانی در پیش آوردم که حضرت ولی امرالله شوقی افندی از آنجا که جایگزین واجد شرایطی نداشتند که صلاحیت مربوط به ولایت و خصوصیت روحانی الولد سرّ ابیه (فرزندی که جانشین با کفایت پدر باشد) و خصائل اخلاقی ممتاز او را نیز دارا باشد از اعلام جانشین خودداری کرد. خودداری شوقی افندی از نگاشتن وصیت و عدم انتصاب و معرفی عمومی ولی امر دیگری که جایگزین او شود بیانگر این است که اراده او بر آن تعلق گرفته بود که ولی امر دیگری نداشته باشیم. پایان گرفتن سلسلۀ اغصان تعجبی نمی بایست داشته باشد چون در کتاب اقدس نیز این مهم آورده شده بود.[1]